Κέλλυ Βαρδάκα | Λήθη

Ο άνθρωπος του σήμερα δίνει μεγαλύτερη αξία στο «φαίνεσθε» και ξεχνάει την άυλη ουσία του. Καλλιεργεί την εξωτερική του εμφάνιση και παραμελεί τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό συμβαίνει κυρίως, γιατί ακολουθεί τις υποδείξεις μιας κοινωνίας που αρέσκεται να δέχεται στους «κόλπους» της μόνο άτομα με εξωτερική «ομορφιά», μια ομορφιά που γίνεται αντιληπτή μέσα από συγκεκριμένους όρους τους οποίους θέτει η ίδια η κοινωνία. Έτσι λοιπόν ο ορισμός του «ωραίου» μετατρέπεται, λανθασμένα, από μια έννοια καθαρά υποκειμενική σε μια έννοια αντικειμενική. Η σημερινή κοινωνία, εξυπηρετώντας την βιομηχανία του θεάματος, είναι χτισμένη πάνω σε σαθρά θεμέλια και καλλιεργεί ψυχικά ανάπηρους ανθρώπους. Ανθρώπους καθηλωμένους σε μια καρέκλα με βλέμμα κενό. Ανθρώπους εγκλωβισμένους μέσα σε ένα τρόπο ζωής που μετατρέπει το άτομο από σκεπτόμενο σε άβουλο ον, που σχεδόν υπνωτισμένο, γίνεται δέσμιο της ίδιας του της ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που αρνείται την μοναδικότητά της, δίνει αξία μόνο στην υλική υπόστασή της και «κρύβεται» κάτω από φανταχτερά ενδύματα. Έτσι, το άτομο παραπαίει σε μια κατάσταση λήθης, δηλαδή αγνοεί τα μηνύματα εγκατάλειψης που στέλνει η άυλη υπόστασή του, αυτής της υπόστασης που ονομάζουμε ψυχή... Μια ψυχή που καθρεφτίζεται μέσα στις κινήσεις του σώματος, στις εκφράσεις του προσώπου, στο βλέμμα... Μια ψυχή που ζει από την αρχή μέχρι το τέλος ξεχασμένη μέσα στον ίδιο πάντα οίκο, μέσα στο ίδιο πάντα σώμα... Που πρέπει να προετοιμαστεί κάποια στιγμή για την εγκατάλειψη του σώματος, που εξακολουθεί να νιώθει θλίψη και μετά την αποχώρησή της από το υλικό σώμα, προσπαθώντας να κατανοήσει τη νέα, πρωτόγνωρη, άυλη υπόστασή της. Μια ψυχή, που πριν βγει στο «φως», μοιάζει να θέλει να «αποδεχτεί» την παγωμένη, υλική της ύπαρξη. Μια ύπαρξη που κείτεται πλέον σαν ένα γεμάτο από την απουσία σπίτι. Επιμέλεια: Δήμητρα Λιμνιάτη...περισσότερα

«Γίνεται λόγος για τον προβληματισμό μου σχετικά με το άτομο, για το κατά πόσο μπορεί να αγαπήσει πραγματικά την ύπαρξή του κατά την διάρκεια της ζωής του ή μονάχα λίγο πριν τον ερχομό του θανάτου, εκείνη δηλαδή τη στιγμή που ο θάνατος καλεί το άτομο να κατανοήσει την μοναδικότητά του.»

H Κέλλυ Βαρδάκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982 και τον Οκτώβριο του 2004 αποφοίτησε από την Σχολή των Κοινωνικών Επιστημών, του Τμήματος της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Tο Δεκέμβρη του 2006 εισήχθη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το Σεπτέμβρη του 2011. Έχει συμμετάσχει ως σύνεδρος στο Β’ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο: «Η Τεχνολογία στην υπηρεσία της Πολιτισμικής Κληρονομιάς» το οποίο οργάνωσε το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη, ενώ έχει παρακολουθήσει και την Σχολή των Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης για πέντε μήνες μέσω του προγράμματος Erasmus (το ακαδημαϊκό έτος 2009–2010, εαρινό εξάμηνο). Παρακολούθησε το 3ο Επιμορφωτικό Σεμινάριο Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης «Από τη θεωρία στη πράξη με έμφαση στη πρακτική εξάσκηση και στο σχεδιασμό προγραμμάτων παρέμβασης και υποστήριξης» που οργανώθηκε από τη Μονάδα Αναπτυξιακής Παιδιατρικής της Β’ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, για το ακαδημαϊκό έτος 2011–2012. Έχει κάνει την φωτογραφική κάλυψη της χoρο–θεατρικής παράστασης «Χωματερή» της ομάδας «VOID» καθώς και της παράστασης «Εντολές Μ.Χ.» της ομάδας χορού «Περιηγητές». Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και έχει πραγματοποιήσει μια ατομική έκθεση. [Ενημέρωση βιογραφικού στις: 29/1/2013]